David Parfitt is een postdoctoraal onderzoeker in het NeuroD lab van Willeke van Roon-Mom. David is in 2005 afgestudeerd in Biologie aan de Universiteit van York. Daarna startte hij zijn wetenschappelijke carriere als PhD student in het lab van Paul Chapple bij Barts en de Londense school voor medicijnen en tandheelkunde, Queen Mary universiteit van Londen. Zijn studies waren gefocust op de celbiologie van moleculaire chaperon eiwitten in neurodegeneratie en heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan het veld door de functie, lokalisatie en interacties van het J-domein proteïne sacsine op te helderen en de rol ervan als de oorzaak van de autosomaal dominante ataxie ARSACS.
David promoveerde in 2011 en trad vervolgens toe tot het laboratorium van professor Michael Cheetham aan het University College London Institute of Ophthalmology, waar hij werkte aan meerdere projecten die proteostasemechanismen onderzoeken van het verkeerd vouwen van eiwitten in de celbiologie van erfelijke retinale en neurodegeneratieve aandoeningen, zoals retinitis pigmentosa, Leber congentiële amaurose, ziekte van Stargardt en distale erfelijke motorische neuropathie. Hij heeft interesse en expertise ontwikkeld in het gebruik van door de patiënt afgeleide pluripotente stamcellen (iPSC’s) om geavanceerde driedimensionale ‘organoïde’ modellen van menselijke ziekten te creëren en te ontwikkelen, met speciale aandacht voor het gebruik van deze modellen om nieuwe potentiële therapieën te testen. Zijn onderzoek maakt gebruik van vele moderne moleculaire, biochemische en innovatieve celbiologische methoden naast cellulaire beeldvormingstechnieken.
David begon in 2019 in de NeuroD-groep op de afdeling Humane Genetica van het LUMC, en gebruikt iPSC’s om een model van de ziekte van Huntington te creëren met het oog op het testen van een mogelijke antisense oligonucleotidetherapie.