De afgelopen twee maanden waren echt een achtbaanrit. Het was erg surrealistisch om alle labs te sluiten, en niet iets waar ik rekening mee hield tijdens het plannen van het laatste jaar van mijn PhD. Gelukkig mocht ik elke ochtend naar het lab om langlopende studies met iPSC’s door te laten lopen, maar elke ochtend een compleet verlaten gebouw binnenkomen voelde toch vreemd. Het leverde me wel een goede routine op, iets waar ik thuis aan het begin van de shutdown echt moeite mee had. Hoewel vreemd, waren de eerste weken voor mij eigenlijk best aardig.
Ik had veel gegevens die moesten worden geanalyseerd en artikelen die moesten worden geschreven, dus een gedwongen onderbreking van het labwerk en meer tijd voor schrijven was behoorlijk welkom. Ik kocht ook een toetsenbord en een extra monitor die mijn productiviteit echt een boost gaven.
Wat ik het moeilijkst vond, was dat het werk van mijn twee studenten nu volledig werd opgeschort, wat ze echt nodig hebben om hun scriptie te schrijven en hun studie af te ronden. Voor een van hen zijn we erin geslaagd haar project te herschikken naar een meer op data-analyse gericht project, hoewel het voor de andere nog steeds nogal problematisch is. Al met al denk ik dat de hele groep, met grote steun van de afdeling, zich uitstekend heeft aangepast aan deze nieuwe situatie.
We hebben onze focus verlegd naar projecten waar we thuis nog aan kunnen werken en zijn zelfs nieuwe projecten gestart, zoals deze website. Hoewel elke dag back-to-back skype-vergaderingen langzaam normaal beginnen te worden, kan ik persoonlijk niet wachten om weer aan het werk te gaan en iedereen weer in het echt te zien.